Darłowskie sakrum i profanum. 80 lat posługi franciszkanów na Pomorzu Zachodnim

Darłowskie sakrum i profanum. 80 lat posługi franciszkanów na Pomorzu Zachodnim

Wydanie książki zbiegło się z przypadającym 80-leciem obecności Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Darłowie. To drugie wydanie książki. Pierwsze ukazało się dwa lata temu za namową poprzedniego proboszcza parafii franciszkańskiej w Darłówku o. Sebastiana Fierka, powodem zaś była 40. rocznica erygowania tejże parafii. Książka z podtytułem „Smaki mojego miasta” opowiadała o mieście, zabytkach sakralnych, zakonach. W obecnym wydaniu, autor bardziej szczegółowo wprowadza czytelnika w religijny krajobraz ziemi darłowskiej. W książce można znaleźć informacje o zakonach cystersów, templariuszy, joannitów, kartuzów czy braci od Chrystusowych Gwoździ. Czytelnicy poznają znaczenie habitu czy symbolikę obecnej w darłowskiej świątyni repliki krucyfiksu z San Damiano. Znajdą także informacje o kościołach, kaplicach, pustelni i cmentarzach, a także o proboszczach i gwardianach.

Pomorze Zachodnie, nominalnie po raz pierwszy w swojej historii, zostało definitywnie włączone dopiero w 1945 roku do powojennej Polski. Co więcej, na tych terenach – w okresie minionych wówczas ponad czterystu lat – obowiązywał i panował protestantyzm, który brutalnie wyparty z obszaru naszego Pomorza Zachodniego, zakorzeniona już tutaj w okresie kilkuset lat religię katolicką. Religia protestancka powstała – w konsekwencji ogłoszenia przez Marcina Lutra na drzwiach świątyni w Norymberdze jego 95 tez, w geście protestu przeciw kościołowi katolickiemu – z kilku powodów „zakotwiczyła” [by utrzymać się w konwencji morskiej] tutaj na kolejne setki lat.

Po zakończeniu drugiej wojny światowej i pojawieniu się tutaj pierwszych zakonników z zakonu franciszkanów, także w Darłowie kościoły oraz funkcjonujące klasztory w sposób szczególny nadawały (odmienny w różnych okresach) ton oraz charakter życia ludzi w naszym mieście. Potwierdzają w ten sposób słuszność postawionej na wstępie tezy o „ważności” religii w życiu społeczności lokalnej. Szczególnie, krótko po drugiej wojnie światowej, na Pomorzu Zachodnim stanowiły one (wszak było ich w pewnym okresie kilka) osie integracji społecznej i spoiwo budowanej na nowo (wręcz od podstaw) polskości tej Ziemi.

Powtórzyło się to jeszcze wielokrotnie także w latach następnych. Kiedy to bunt społeczny odnajdywał swoje „strefy komfortu” także w darłowskich świątyniach, pod opiekuńczymi skrzydłami tutejszych franciszkanów, a później także kapłanów tzw. diecezjalnych.

Od dokładnie ośmiu dekad bowiem Pomorze Zachodnie (w tej liczbie Darłowo) z franciszkańskimi ojcami i braćmi Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych ma nierozerwalne więzi.