Dzieje Żukowa

Pierwszym dokumentem dotyczącym Żukowa nad Radunią jest akt fundacyjny Mściwoja Spokojnego z 1209 r. nadający norbertankom żukowskim cztery wsie: Sucovia (Żukowo), Sulislave (Sulisławy), Barchino (Borklino), i Mislicyn (Myślicyn). W tym czasie Żukowo było wsią opolną, tzn. społecznością panów i kmieci, których organizacja społeczna miała charakter związków rodowych, łączących szereg osad w opole. Dopiero później rozbudowało się Żukowo w większą osadę, której organizacja była oparta na nowym prawie niemieckim. Historia Żukowa nierozerwalnie związana jest z klasztorem norbertanek. Zakon powstał w 1121 r. w Rheims, a w Polsce pierwszy klasztor został założony przez Piotra Własta wojewodę wrocławskiego w 1126 r. pod Kaliszem. Budowa klasztoru w Żukowie miała miejsce w latach 1212-1214 i po tym roku przybywają tu pierwsze norbertanki. Norbertanki żukowskie pochodziły głównie z rodzin kaszubskich. Klasztor miał charakter czysto polski, prowadził szkołę dla córek szlachty kaszubskiej, które uczyły się robótek ręcznych, haftu, pisania, czytania, szycia i życia z głęboką wiarą. W drugiej połowie XIV i na początku XV w. klasztor żukowski przechodzi głęboki kryzys. Dopiero z chwilą przyłączenia Pomorza Gdańskiego do Polski norbertanki uzyskały większą swobodę działania. Klasztor istniał do połowy XIX w. Kasacji dokonał 20 listopada 1834 r. amtamann Stein z Kartuz. Ostatnia siostra, 81-letnia Agnieszka Bojanowska, zmarła w 1862 r. W rok później część zabudowań klasztornych sprzedano, a nowy właściciel przebudował je, niszcząc w ten sposób zabytkowy obiekt starego klasztoru.