Osobliwości języka kaszubskiego

Broszurka krótka, treściwa, ale niestety pełna błędów merytorycznych. 1. W częsci o pochodzeniu języka kaszubskiego, autorka przedstawia rozpad języka prasłowiańskiego, na języki zachodniosłowiański, wschodniosłowiański i południowosłowiański, z pierwszego z nich miał powstać język kaszubski. Problem w tym, że nikt nigdy nie atestował istnienia takich języków. 2. Autorka pisze, iż język kaszubski jest starszy niż język polski, gdyż powstał naturalnie a nie metodologicznie. Jest to stwierdzenie o tyle błędne co niezrozumiałe - literacki język polski ma historię sięgającą XVI wieku, ciężko powiedzieć by był młodszy od kaszubskiego, który formy literackiej nie doczekał się do dziś. Bardziej merytorycznie poprawne byłoby zestawienie wieku języka kaszubskiego z gwarami języka polskiego - ich analiza choćby pod względem przechowanych archaizmów może dać to obraz, kiedy oddzielały się one od wspólnego pnia. 3. Autorka pisze, że kaszubkski posiada liczbę podwójną - która w tym języku zanikła na przełomie XIX i XX wieku - a będące w użyciu jej zabytki nie świadczą o tym, że ta kategoria gramatyczna jest żywa. Język polski też posiada zabytki liczby podwójnej, pomimo, że utracił ją kilka wieków wcześniej. 4. W opisie akcentów autorka wylicza kolejne sylaby od końca, pomimo, że od 4 sylaby od końca w zwyż wszystkie przytoczone słowa są akcentowane na pierwszą sylabę - akcent inicjalny. Autorka zupełnie nie opisuje ciekawszej w języku kaszubkim dystrybucji akcentów - swobodny (półncnokaszubski), kolumnowy (środkowokaszubski), inicjalny (południowokaszubski). 5. Autorka określa bylaczenie jako ważny zabytek prasłowiański - mówi iż w języku polskim nastąpiło przejście l -> ł. To stwierdzenie jest zupełnie błędne i niezrozumiałe - bylaczenie wspólne z czeszczyzną jest wynikiem intensywnej germanizacji i to ł przechodziło w l. Gdyby był to zabytek prasłowiański to wykazywałby on stałość z homologicznymi wyrazami w innych językach słowiańskich, a poza wymienioną wcześniej czeszczyzną stałości tej nie widać. Dodatkowo autorka zupełnie pomija oczywiste osobliwości języka kaszubskiego,jak kaszubienie, efekty V palatalizacji i wiele innych. Uważam, że broszurka jest ciekawą próbą opisania osobliwości języka kaszubskieo, nie rozumiem czemu nie została zweryfikowana pod kontem poprawności merytorycznej, a szkoda...

Broszurka krótka, treściwa, ale niestety pełna błędów merytorycznych. 1. W częsci o pochodzeniu języka kaszubskiego, autorka przedstawia rozpad języka prasłowiańskiego, na języki zachodniosłowiański, wschodniosłowiański i południowosłowiański, z pierwszego z nich miał powstać język kaszubski. Problem w tym, że nikt nigdy nie atestował istnienia takich języków. 2. Autorka pisze, iż język kaszubski jest starszy niż język polski, gdyż powstał naturalnie a nie metodologicznie. Jest to stwierdzenie o tyle błędne co niezrozumiałe - literacki język polski ma historię sięgającą XVI wieku, ciężko powiedzieć by był młodszy od kaszubskiego, który formy literackiej nie doczekał się do dziś. Bardziej merytorycznie poprawne byłoby zestawienie wieku języka kaszubskiego z gwarami języka polskiego - ich analiza choćby pod względem przechowanych archaizmów może dać to obraz, kiedy oddzielały się one od wspólnego pnia. 3. Autorka pisze, że kaszubkski posiada liczbę podwójną - która w tym języku zanikła na przełomie XIX i XX wieku - a będące w użyciu jej zabytku nie świadczą o tym, że ta kategoria gramatyczna jest żywa. Język polski też posiada zabytki liczby podwójnej, pomimo, że utracił ją kilka wieków temu. 4. W opisie akcentów autorka wylicza kolejne sylaby od końca, pomimo, że od 4 sylaby od końca w zwyż wszystkie przytoczone słowa są akcentowane na pierwszą sylabę - akcent inicjalny. Autorka zupełnie nie opisuje ciekawszej w języku kaszubkim dystrybucji akcentów - swobodny (półncnokaszubski), kolumnowy (środkowokaszubski), inicjalny (południowokaszubski). 5. Autorka określa bylaczenie jako ważny zabytek prasłowiański - mówi iż w języku polskim nastąpiło przejście l -> ł. To stwierdzenie jest zupełnie błędne i niezrozumiałe - bylaczenie wspólne z czeszczyzną jest wynikiem intensywnej germanizacji i to ł przechodziło w l. Gdyby był to zabytek prasłowiański to wykazywałby on stałość z homologicznymi wyrazami w innich językach słowiańskich, a poza wymienioną wcześniej czeszczyzną stałości tej nie widać. Dodatkowo autorka zupełnie pomija oczywiste osobliwości języka kaszubskiego,jak kaszubienie, efekty V palatalizacji i wiele innych. Uważam, że broszurka jest ciekawą próbą opisania osobliwości języka kaszubskieo, nie rozumiem czemu nie została zweryfikowana pod kontem poprawności merytorycznej, a szkoda...

Broszurka krótka, treściwa, ale niestety pełna błędów merytorycznych. 1. W częsci o pochodzeniu języka kaszubskiego, autorka przedstawia rozpad języka prasłowiańskiego, na języki zachodniosłowiański, wschodniosłowiański i południowosłowiański, z pierwszego z nich miał powstać język kaszubski. Problem w tym, że nikt nigdy nie atestował istnienia takich języków. 2. Autorka pisze, iż język kaszubski jest starszy niż język polski, gdyż powstał naturalnie a nie metodologicznie. Jest to stwierdzenie o tyle błędne co niezrozumiałe - literacki język polski ma historię sięgającą XVI wieku, ciężko powiedzieć by był młodszy od kaszubskiego, który formy literackiej nie doczekał się do dziś. Bardziej merytorycznie poprawne byłoby zestawienie wieku języka kaszubskiego z gwarami języka polskiego - ich analiza choćby pod względem przechowanych archaizmów może dać to obraz, kiedy oddzielały się one od wspólnego pnia. 3. Autorka pisze, że kaszubkski posiada liczbę podwójną - która w tym języku zanikła na przełomie XIX i XX wieku - a będące w użyciu jej zabytku nie świadczą o tym, że ta kategoria gramatyczna jest żywa. Język polski też posiada zabytki liczby podwójnej, pomimo, że utracił ją kilka wieków temu. 4. W opisie akcentów autorka wylicza kolejne sylaby od końca, pomimo, że od 4 sylaby od końca w zwyż wszystkie przytoczone słowa są akcentowane na pierwszą sylabę - akcent inicjalny. Autorka zupełnie nie opisuje ciekawszej w języku kaszubkim dystrybucji akcentów - swobodny (półncnokaszubski), kolumnowy (środkowokaszubski), inicjalny (południowokaszubski). 5. Autorka określa bylaczenie jako ważny zabytek prasłowiański - mówi iż w języku polskim nastąpiło przejście l -> ł. To stwierdzenie jest zupełnie błędne i niezrozumiałe - bylaczenie wspólne z czeszczyzną jest wynikiem intensywnej germanizacji i to ł przechodziło w l. Gdyby był to zabytek prasłowiański to wykazywałby on stałość z homologicznymi wyrazami w innich językach słowiańskich, a poza wymienioną wcześniej czeszczyzną stałości tej nie widać. Dodatkowo autorka zupełnie pomija oczywiste osobliwości języka kaszubskiego,jak kaszubienie, efekty IV palatalizacji i wiele innych. Uważam, że broszurka jest ciekawą próbą opisania osobliwości języka kaszubskieo, nie rozumiem czemu nie została zweryfikowana pod kontem poprawności merytorycznej, a szkoda...