Niezwykle ciekawe opracowanie dotyczące problematyki śmierci oraz związanych z nią wierzeń i obyczajów obejmujących całe Kaszuby. Podjęcie tej problematyki jest szczególnie cenne w obliczu stopniowego zanikania tradycyjnego modelu "dobrej śmierci" i narastania tendencji do tabuizacji w świadomości społecznej wszystkiego, co się ze śmiercią wiąże. Książka zaprasza do refleksji nad rzeczywistością i odkrywania chrześcijańskiej perspektywy w ujmowaniu sensu życia, choroby, starości i umierania.

Album wydany na podstawie zielników pastora z Budowa, Georga Gotthilfa Jacoba Homanna (zbiory mniejszy i większy), sporządzonych w latach 1811-1812. Pięknie wydana książka ze zdjęciami oryginalnych kart z zielników, napisana w języku polskim i niemieckim.

Śledzik, matias, pikling, kiper czy rolmops... Śledź spożywany jest na różne sposoby. Ta popularna ryba miała ogromne znaczenie gospodarcze, stanowiąc główny cel połowów w rybołówstwie morskim. Łowiony był od wieków na Morzu Północnym, przede wszystkim przez Duńczyków i Holendrów. Śledź trafia na polski stół częściej niż bigos czy pierogi. Ma od dawna miejsce w kulturze polskiej, m.in. na Pomorzu i Kujawach urządzano symboliczne pogrzeby śledzia i żuru jako pożegnanie Postu.

Monografia - jedna z części obszernego dzieła Niematerialne dziedzictwo kulturowe Pomorza Wschodniego -  trzyczęściowej publikacji (łącznie 2111 stron wraz z ilustracjami)  będąca efektem badań terenowych prowadzonych w latach 2013–2017. Po raz pierwszy etnograficzną eksploracją objęto cały zróżnicowany kulturowo obszar Pomorza Wschodniego, obejmujący zarówno ziemie „dawne” (Kaszuby, Kociewie, Bory Tucholskie), jak też „nowe”, czyli tereny postmigracyjne (Żuławy, Powiśle, ziemia lęborska, człuchowska, słupska).

II Tom - Katalog - obszernego dzieła Niematerialne dziedzictwo kulturowe Pomorza Wschodniego -  trzyczęściowej publikacji (łącznie 2111 stron wraz z ilustracjami)  będąca efektem badań terenowych prowadzonych w latach 2013–2017. Po raz pierwszy etnograficzną eksploracją objęto cały zróżnicowany kulturowo obszar Pomorza Wschodniego, obejmujący zarówno ziemie „dawne” (Kaszuby, Kociewie, Bory Tucholskie), jak też „nowe”, czyli tereny postmigracyjne (Żuławy, Powiśle, ziemia lęborska, człuchowska, słupska).

Pusta noc (kasz. pustô noc) to na Kaszubach nazwa ostatniej nocy przed pogrzebem zmarłej osoby. W ów wieczór przed pogrzebem ludzie gromadzili się w domu nieboszczyka, aby tam odmówić różaniec. Po odmówieniu modlitw w intencji zmarłego nie rozchodzili się do swoich domów, lecz pozostawali w domu żałoby, aby do rana lub jedynie przez parę godzin śpiewać pieśni pustonocne.