W 1934 roku Związek Harcerstwa Polskiego zakupił ze składek społecznych trzymasztowy szwedzki szkuner Petrea, któremu nadano imię Zawisza Czarny. Harcerze i studenci wyremontowali go i przerobili na statek szkolny. I tak zaczęła się historia największego na świecie żaglowca należącego do organizacji skautowskiej.

Tragedie Rybackiego Morza Tom I autorstwa Ryszarda Leszczyńskiego - ukazał się w wydaniu drugim, z lekko zmienioną szatą graficzną. Książka ta w swoim pierwszym wydaniu - przez Akademię Morską w Gdyni - została uznana przez gdańskie media Książką Zimy 2004 i uzyskała nominację do Nagrody Artusa. Tom opowiada o morskich tragediach na małych jednostkach rybackich - "ptaszkach", "żółtkach" i burtowcach w bardzo przejmujący sposób.

Książka stanowi zbiorcze, w postaci kroniki, ujęcie wszystkich wypadków w polskim rybołówstwie bałtyckim i dalekomorskim w latach 1945-2005. Stanowi zbiorcze opracowanie na podstawie ok. 25 tysięcy dokumentów Izb Morskich Gdyni i Szczecina i jest zwieńczeniem blisko dwudziestoletniej pasjonackiej pracy Autora.

W tomie czwartym, który zamyka publikację, przedstawiony zostaje materiał dotyczący polskich oficerów i marynarzy, którym splot nieszczęśliwych zdarzeń odebrał życie na statkach armatorów zagranicznych. Opatrzona podtytułem: „Polacy pod obcymi banderami” książka zawiera zatem: - okoliczności i fakty, które doprowadziły do tajemniczej tragedii zbiornikowca „Athenian Venture” i równie zagadkowej katastrofy masowca „Leros Strength”.

Jak w słowie wstępnym pisze Ryszard Leszczyński „W prezentowej pracy opisane zostały losy frachtowców Polskiej Marynarki Handlowej, którym nie udało się powrócić ze swych morskich wypraw do kraju.

Na przestrzeni ostatnich 100 lat, polskie szkoły morskie wykształciły tysiące, cenionych na świecie marynarzy – nawigatorów, mechaników i elektryków. Wielu z nich, zapisało się również, w historii jako autorzy ciekawych książek czy podręczników. Jedną z takich ciekawych książek jest Moje życie i morze, autorstwa Adama Tarnawskiego, wieloletniego starszego oficera mechanika okrętowego, absolwenta Szkoły Morskiej w Gdyni z roku 1950.

Ogromnym walorem prozy Wójcika jest szacunek dla prawdy i przedstawianie rzeczywistości bez owijania w bawełnę. Autor czarne nazywa czarnym, a białe białym. Taki warsztat pisarski, taką szczerość wypowiedzi raczej rzadko się spotyka, zwłaszcza w relacjach o kontaktach międzyludzkich. Opowiadania niezwykle zróżnicowane: zabawne, refleksyjne i liryczne do łez.

Niniejszy zbiór to opowieści z różnych zakątków globu, które autor pokazuje od strony morza i lądu, wiele z tych miejsc jest do dzisiaj dla nas egzotycznych. Opowiadania mówią o wydarzeniach na różnych statkach, kiedy tylko współpraca członków ich załóg pozwalała pokonywać trudności, często niebezpieczeństwa, także zagrożenia życia. W przypadku niektórych artykułów sprzed lat autor do oryginalnego tekstu dodał aktualizujące komentarze.