Trzecia książka z serii „Biblioteka Apeironu” autorstwa Włodzimierza Bykowskiego traktuje o naturze ludzkiej, tym razem analizowanej z perspektywy antropologii kulturowej, religioznawstwa, historii sztuki i kultury, a nawet futurologii. Nie brakuje w niej przykładów z zakresu antropologii porównawczej, które służą autorowi do podważania obiegowych - i jak się okazuje nieprawdziwych - mitów dotyczących człowieka. Podobnie jak poprzednie publikacje autora, najnowszy tytuł jest napisany przystępnym językiem i to pomimo sięgania do przykładów z zakresu nauk ścisłych. Niewątpliwie cechą charakterystyczną pisarza jest bezkompromisowość w formułowaniu oryginalnych myśli popartych dużą ilością faktów i argumentów.

Zasadnicze pytanie to, czy człowiek jest z natury zły albo dobry. Stawiało je sobie wielu myślicieli. Aby odpowiedzieć na nie Bykowski sięga do źródeł etyki i religii wykazując, że ich pojawienie się jest najprawdopodobniej związane z realizacją biologicznych lub ewolucyjnych celów. Odwołując się do Mircea Eliade analizuje sposoby zaspokajania potrzeby sacrum. Przykłady znajduje nie tylko w religii, ale w całej kulturze. Biegle poruszając się w tematyce z zakresu historii sztuki i kulturoznawstwa wykazuje związki pomiędzy rozmaitymi nurtami intelektualnymi i popkulturowymi. Jak się okazuje najczęściej łączy je niewidzialna nić zła. Najnowsza książka Homo diabolicus - podobnie jak poprzednie - nie tyle daje jednoznaczną odpowiedź na kluczowe pytanie co raczej skłania czytelnika do refleksji na naturą człowieka.

Publikacja jest kontynuacją wydanych wcześniej w ramach serii filozoficznych rozważań o naturze i kondycji człowieka prac Włodzimierza Bykowskiego  - „Natura humana” (2023, ISBN 978-83-7591-974-5) i „Dyktatura absurdu” (2022, ISBN 978-83-7591-892-2).