Autor Słownika, Eugeniusz Gołąbek (ur. 1949), należy do osób dobrze znanych w środowisku kaszubologów. Uczestniczy w życiu kulturalnym Kaszub, w rozwoju piśmiennictwa kaszubskiego, a przede wszystkim w formowaniu odmiany ogólnej (literackiej).

Część druga słownika, wydana w sto lat po ukazaniu się części pierwszej z 1893 r. Zawiera materiał leksykalny z obszaru kaszubszczyzny, który został zebrany w XIX w. przez Stefana Ramułta. Słownik ten został nagrodzony w 1898 r. przez Polską Akademię Umiejętności w Krakowie. Wydanie opracowała i opatrzyła wstępem H. Horodyska. Całość składa się z kilku części: we wstępie znalazł się życiorys autora, leksykografia kaszubska przed S. Ramułtem oraz materiał słownikowy.

Słownik etymologiczny kaszubszczyzny jest słownikiem dyferencjalnym w stosunku do języka ogólnopolskiego. Nie ma w nim bardzo wielu słów wspólnych z polskim językiem literackim, wchodzą weń natomiast tak zwane kaszubizmy leksykalne, na które składają się liczne archaizmy (mające często poświadczenia w staropolszczyźnie), równie liczne twory innowacyjne, a także wybrane zapożyczenia niemieckie, będące pozostałością wielowiekowych kontaktów kaszubszczyzny z dialektami polskimi.

Słownik etymologiczny kaszubszczyzny jest słownikiem dyferencjalnym w stosunku do języka ogólnopolskiego. Nie ma w nim bardzo wielu słów wspólnych z polskim językiem literackim, wchodzą weń natomiast tak zwane kaszubizmy leksykalne, na które składają się liczne archaizmy (mające często poświadczenia w staropolszczyźnie), równie liczne twory innowacyjne, a także wybrane zapożyczenia niemieckie, będące pozostałością wielowiekowych kontaktów kaszubszczyzny z dialektami polskimi.

Jest to słownik gwary kaszubskiej z terenów położonych nad Bałtykiem, a ściślej: nad jeziorami Łebsko i Gardna w województwie słupskim. Obejmuje materiały zebrane z 30 publikacji naukowych, zarówno książkowych, jak i artykułów rozsianych w różnych czasopismach polskich, rosyjskich i niemieckich, dziś trudno dostępnych. Z języka niemieckiego przetłumaczono materiały leksykalne F. Lorentza, z języka rosyjskiego zapisy A. Hilferdinga i I. A. Mikkoli.