Bohater książki Paweł Miotk - urodził się 25 września 1887 roku w Będargowie pod Łebnie, syn weterana powstania styczniowego. Ukończył pruską szkołę elementarną. W latach 1908–1909 odbywał służbę wojskową, a w czasie I wojny światowej walczył na różnych frontach (w tym w Chinach) dochodząc do stopnia oficerskiego. Dwukrotnie ranny z wojny wrócił jako inwalida z bezwładem lewej ręki. Po zakończeniu wojny pracował w Wejherowie jako celnik w porcie węglowym. W 1920 przeniósł się na stałe do Luzina, gdzie wykupił od niemieckiego właściciela karczmę z zajazdem i salą widowiskową. Prowadził zlewnię mleka oraz uruchomił prywatną linię autobusową do Strzepcza. W swój lokal wiele zainwestował, wyposażył go w elektryczność, centralne ogrzewanie oraz telefon. Niebawem karczma Miotka nabrała charakteru centrum kulturalno-społecznego Luzina, odbywały się tu spotkania mieszkańców oraz imprezy narodowo-patriotyczne, na których mówcą często bywał gospodarz lokalu obdarzony talentem oratorskim. W okraszonych humorem mowach przewijały się zazwyczaj wątki antyniemieckie. Miotk działał także aktywnie w amatorskiej Regionalnej Grupie Teatralnej w Luzinie wystawiającej kaszubskie przedstawienia autorstwa ks. Bernarda Sychty i ks. Leona Heykego. Dążył do włączenia młodzieży kaszubskiej w polski ruch narodowy. Był członkiem m.in. Kółka Rolniczego i Towarzystwa Powstańców i Wojaków. Należał do grona założycieli i akcjonariuszy spółki wydawniczej i drukarskiej "Gazeta Kaszubska" politycznie bliskiej ruchom endeckim. Mowy Miotka ("gadki") były często wierszami okolicznościowymi, pisanymi i wygłaszanymi na użytek chwili. Wiele z nich prezentowały także inne zespoły ludowe z Kaszub. Sam autor nie dbał o ich zapis, wskutek czego większość wierszy zaginęła, a część pozostała w rękopisach w rękach rodziny. W 1959 na łamach "Literatury Ludowej" dwie humoreski zamieścił Leon Roppell, a w 1987 w "Pomeranii" jedną z nich opublikował Stanisław Janke. W 1932 Miotk pełnił godność starosty ogólnopolskich dożynek w Spale, gdzie przebywał na czele zespołu kaszubskiego z Luzina. W maju 1933 objął funkcję wójta Luzina, zmarł jednak już pół roku później 11 listopada 1933 na atak serca. Pochowany został na cmentarzu w Luzinie.