Wiérztë starka dlô dzôtk

Nen zbiérk mdący swójnym mòstã midzëpòkòleniowim, bòkadno ùfarwiony tematiczno sparłãczonyma malënkama Joannë Kozlarsczi, niech mdze zachãcbą dlô „starszich”, bë wcyg sã przëzérelë swémù żëcémù dzecnyma òczama, a swòjim dzôtkóm towarzëlë w rozskôcanim cëkawòscë i szukanim cëdownoscë w codniowi jawernoce.

Na redosné òczków ò pòrénôszkù òtmikanié, na zadzëwòwanié sã snôżotą rozskrzonégò słunuszkã swiata, na zasłëchanié sã w bôjkòwé òpòwiôstczi na starkòwëch kòlanach, na spòkójny spik z gwiôzdką mërgającą do òkna, na snicé przigòdów bòkadniészich òd bôjków wszëtczich… – taczé prawie są Wiérztë starka dlô dzôdk. Je to zbiér apartny, zbiér ò kąsk przewrotnym titlu na pierszi pòzdrzatk, kò przërëchtowałë gò „dzôtczi”, ju dozdrzeniałé, a nawetka stateczné, na wdôr i tczã swémù Starkòwi – Janowi Trepczikòwi, w rokù czej przëpôdô 30-stô roczëzna jegò smiercë.

Wmikającë równak w wëszmakóné słowno, a równak prosté w kònstrukcji ùmëslënczi, mdącé kòmpilacją dokazów jaczé òstałë òpùblikòwóné w różnëch wëdôwiznach bez mała pół wiekù temù, nôlégô scwierdzëc, że ani czas, ani cywilizacyjny pòkrok nic nie zmieniłë w dzecnëch tesknotach i jich cekawòscë òdkriwaniô swiata. Bezùstôwno téż brëkùją prowadników, chtërny jima nen swiat cerplëwò i serdeczno pòznawac pòmògą, a chtëż sã lepi do te nadôwô, jak starkòwie?